Ons eerste concert in het nieuwe cultuurhuis De Zeepziederij in Bree en meteen een voltreffer. Het oogt er picobello en de akoestiek is er verbluffend goed. Ideaal voor een singer-songwriter als Chris Smither met zijn kristalhelder gitaargeluid. In Bree zet men de mooie traditie van CC Breughel voort - al jaren staat er een uitgelezen selectie van straffe singer-songwriters & americana artiesten op het podium, die indien we ze hier niet aan het werk zouden zien, nogal eens overgeslagen zouden kunnen worden in België. Hulde daarvoor.

Chris Smither is niet minder dan een fenomeen. Hij zit al zowat 55 jaar in het vak en maakte in die tijd een twintigtal platen en er zit geen inferieur materiaal bij, integendeel. Van een eerder concert in Eindhoven, wisten we dat hij live superbe is. We kregen dus nogmaals de gelegenheid om de man met zijn knappe songs en virtuoos gitaargeluid aan het werk te horen.

In zijn delta-blues stijl met een folky inslag, creëert hij zijn eigen ‘Smither fingerpicking gitaarstijl’ met nogal wat referenties naar Lightnin' Hopkins en Mississippi John Hurt, die hij als zijn twee grote voorbeelden en invloeden beschouwt. De ritmiek verzorgt hij met constant meestampende voeten op een houten plank en zijn zang neigt een beetje naar die van de unieke JJ Cale. Qua thema’s graaft hij diep en heeft hij het meestal over relaties, het leven en de liefde.

Een mooie muziekavond werd het dus, opgedeeld in twee sets. Gewoon je ogen sluiten en genieten van al dat moois. En wat kregen we zoals te horen van deze singer-songwriter par excellence op de grens tussen folk en blues? Het bluesy Time Stands Still, waarin Smither zijn virtuoze gitaarpicking-stijl liet horen. Het uitmundende Nobody Home (over een man radeloos op zoek naar hulp), speelde hij met het puntje van zijn tong uit de mond. Topconcentratie. Na de ware Smither classic What It Might Have Been volgde een verrassing: Maybellene van Chuck Berry gespeeld in een minor key versie, een song die hij ooit bracht ter gelegenheid van Chucks 90e verjaardag. Het trage Small Revelations (ook de titel van een album) klonk indringend en Link Of Chain was een echte hartekreet, zoveel overtuiging zat erin. In de pauze maakten we even een praatje met de vriendelijke Amerikaan, en lieten we de gelegenheid niet onbenut om onze verzamelbox Still On The Levee (in 2014 uitgebracht ter gelegenheid van zijn vijftigste jaar on the road) te laten signeren.

Het tweede deel begon met het sublieme Can't Shake These Blues, gevolgd door het nummer Lola, opgedragen aan een speciale vrouw. Ongetwijfeld. Bijzonder gefocust speelde Smither Drive You Home Again, een song met wederom knappe gitaarpartijen. Even moesten we aan Dylan denken met Make Room For Me, waarin net als bij de grootmeester flinke lappen tekst ten gehore gebracht werden. Een fabuleus nummer. Dat gold ook voor Keep Your Spirits Up, dat met een wat 'andere' stem gezongen werd, kwetsbaarder, fragieler. Change Your Mind blonk uit door de mooi gespeelde gitaarloopjes. Killing The Blues, een song van Roland Salley, werd al door meerdere artiesten opgenomen. Smithers versie klonk alsof Springsteen het zong, ingetogen en traag. Afsluiter was de klassieker Leave The Light On. Een pareltje.

Uitmuntend concert.

Marc Vos

Foto's: Freddy Knippenberg